Reisverslag West Europa: van Marokko naar Noorwegen
Frankrijk
De reis begint met de internationale nachttrein naar Parijs. Wel een beetje rumoerig ’s nachts. Eenmaal in Parijs een foto van de Arc de Triomph maak je natuurlijk vanaf het midden van de Champs Elysee. Wel even goed opletten, want het verkeer raast aan beide kanten aan je voorbij. Net als ik de foto wil nemen, zie ik vanuit mijn ooghoek iets zwarts naar de zijkant van de straat rollen, wat verdacht veel leek op één van mijn objectieven, die ik kort daarvoor nog in mijn op de grond gezette tas had waargenomen. Een oplettende voorbijganger zorgde voor een snelle actie, voordat het stoplicht voor het verkeer weer op groen sprong, ervoor dat ik aan deze gebeurtenis geen mentaal letsel opliep.
Op naar Eurodisney. Zelf eten en drinken meenemen was formeel niet toegestaan, dus mijn hele tas met proviand gevuld. Omgerekend 40 Euro toegang was wat aan de hoge kant, maar gelukkig was ik in een bezit van een vrijkaartje.. In een dag waren alle attracties wel af te werken (viel gelukkig mee met de drukte).
’s Avonds nog wat nachtfoto’s gemaakt van onder andere de Eifeltoren. Het daarna al vrij laat, dus met de metro weer snel terug naar de jeugdherberg. Onderweg moest nog wel even worden overgestapt op het metrostation “Opera”. Door lange tunnels terechtgekomen bij de andere metrolijn en daar tot de ontdekking gekomen dat ik de laatste metro net gemist had. Dus maar weer naar boven gegaan. Echter, de rest van het metrostation zag er wel wat donker uit (waarschijnlijk omdat de meeste lichten uit waren). Bij de uitgang tot de ontdekking gekomen dat het hek op slot zat, wat bij nader onderzoek ook bij de andere uitgangen het geval bleek te zijn. Op dat moment ook ontdekt dat, afgezien van een zwerver slapend op een bankje op één van de perrons, helemaal niemand meer in het metrostation te zien was. Ik had dus een probleem (en al voor de nacht betaald in de jeugdherberg…). Rond half twee kwam de redding. Een (andere) zwerver kwam aangelopen uit een richting waar een hek was en als hij naar binnen kon, ik er waarschijnlijk ook uit. Aldus geschiedde. Al snel bleek dat meerdere toeristen in een ander deel van het metrostation zaten opgesloten; zij moesten door de politie worden bevrijd. Helaas was het nog wel twee uur lopen naar de jeugdherberg (dat heb je op een lowbudget vakantie).
’s Middags met een snelheid van 280 km per uur (zoef) per TGV naar een vriend in Lyon doorgereisd. O.a. uitgerust in de Bourgogne en naar Oyé geweest (oud gehucht met twaalf huizen). Daar was men bij de Tourist Information ( ! ) zo blij dat we interesse in het gehucht toonden, dat we overspoeld werden met informatie. Naar veertig minuten video (gaap, gaap) wisten we te ontkomen.
Spanje
Om half zes ’s morgens in Port Bou aangekomen aan de Frans-Spaanse grens en daar net de aansluitende (???) trein naar Barcelona gemist. In Port Bou bleek ook dat mijn slaapzak ongevraagd van eigenaar was gewisseld. Helaas was de nieuwe eigenaar niet bij mij bekend. Erger was dat in mijn slaapzakhoes ook mijn croissants (ontbijt) zaten. Uiteindelijk in toch nog in Barcelona aangekomen en afscheid genomen van mijn Franse vrienden. Het was net na de Olympische Spelen, wat inhield dat de prijzen daar nog “wat” aan de hoge kant waren. Snel weer weggegaan dus. Bij de reservering voor de nachttrein tot de ontdekking gekomen dat allen treinen in richting Zuiden voor de komende drie dagen waren volgeboekt en dat je zonder reservering de trein niet in komt. Enige mogelijkheid was nog om per luxe (met daarbij behorende prijs) Talgo-trein naar Madrid te reizen en te proberen aldaar een reservering voor een nachttrein richting zuiden te bemachtigen (slechts een paar honderd kilometer omrijden). Aldus gedaan. In de Talgo-trein (met video) een gezien met Arnold Schwazenegger (nooit geweten dat hij ook Spaans sprak !). In Madrid lukte het wel om een kaartje voor de nachttrein te bemachtigen.
Om acht uur ’s morgens dan toch nog aangekomen in Sevilla. Op naar de EXPO (Wereldtentoonstelling). Nogal druk daar, maar wel de moeite waard. Helaas wel een forse toegangsprijs. Het was een low(est) budget vakantie, dus binnen geweest van de opening negen uur ’s morgens tot aan de sluiting vier uur ’s nachts (bespaarde weer een overnachting). De temperatuur was door allerlei voorzieningen lager in het complex dan daarbuiten (dus nu maar 38 graden overdag en 25 graden rond middernacht). Die dag ook nog een foto genomen van een VIP, wat later de Spaanse kroonprins bleek te zijn (wat de politiemacht om hem heen verklaarde).
Vervolgens gezellig naar Cordoba (44 graden..) De toeristen waren daar makkelijk te herkennen, omdat zij de enigen waren die zo gek waren om midden op de dag in de brandende hitte buiten rond te lopen.
Marokko
Volgende stop was Algeceiras en daar mijn twee Franse vrienden weer ontmoet. Samen met de boot (daar had het tenminste wel wat van weg) overgestoken naar Tanger in Marokko. Op de boot tot de ontdekking gekomen dat ik waarschijnlijk een visum nodig had (dit in tegenstelling tot mijn Franse vrienden). Geprobeerd deze aan de grens te bemachtigen, maar zonder succes. Ook steekpenningen konden niet baten (“de dictator van dit land wil het niet”, aldus de man van de grensbewaking die mij in de gaten hield. Mijn paspoort werd ingenomen door de douane en ik mocht niet van de boot af. Probleem was nu wel dat wij een deel van onze bagage in één bagagekluis in Algeceiras hadden achtergelaten en alleen ik daarvan de sleutel had. Snel dus nog een paar afspraken gemaakt met de Fransozen, aangezien die al aan door de douane waren. Terug in Algeceiras (met paspoort) natuurlijk weer net de laatste trein gemist. Niet erg prettig, wat de omgeving kan ’s nachts gevaarlijk zijn door de straatbendes die er opereren. Samen met twee Amerikaanse dames uiteindelijk een beetje betaalbaar pension gevonden (we werden wel steeds gevolgd door een paar ongure types). Gelijk in Algeceiras een visum regelen was niet mogelijk, aangezien het consulaat in het weekend gesloten was en ook op die maandag daarna (Nationale Feestdag). Daarom maar doorgereisd naar Granada. Erg de moeite waard, met name de Alhambra.
Na Granada weer in Algeceiras (ik haat die stad ondertussen). Op het Marokkaanse consulaat bleek ik geen visum te kunnen krijgen en verder wilde ze me ook niet te woord staan. “Wegens de vakantieperiode gesloten” was het argument, terwijl het er toch vrij druk was. Aangezien ik toch een visum wilde hebben, had ik me maar strategisch neergepland in gang (zodat er niemand meer langs kon) totdat iemand mij vertelde waar ik dan wel een visum kon krijgen. Uiteindelijk toch nog een adres bemachtigd, wat helaas niet bleek te bestaan. Via doorverwijzingen van achtereenvolgens de Spaanse Douane, Het Rode Kruis en De Gardua Civil, toch nog het juiste adres gevonden. Dit bleek een keet te zijn, waar ik erg vriendelijk te woord werd gestaan. Na alle formulieren te hebben ingevuld en de pasfoto’s te hebben overhandigd leek alles in orde, maar de verlossende stempel in het paspoort liet vervolgens op zich wachten. De grote baas die als enige de stempel mocht zetten, bleek niet aanwezig te zijn. Over twee uur zou hij misschien wel weer terug zijn. Na twee uur dus weer teruggekeerd en gelukkig was de baas er toen ook. Mijn Frans was niet zo goed, maar ik kon nog net verstaan dat ze bespraken hoeveel ze mij voor het visum in rekening zouden brengen. Maar vriendelijk geglimlacht en dat bleek te werken (erg schappelijke prijs).
Daarna weer een ticket gekocht en weer met de boot naar Tanger. In Tanger stonden er ineens twintig kruiers aan boord (over de reling geklommen) die ongevraagd alle losstaande bagage aan land brachten en die pas weer terug gaven als je voor hun diensten had betaald. In de aankomsthal stond een horde “gidsen” klaar, zwaaiend met allerlei onleesbare “officiële” pasjes. Ze wilden je tegen een vergoeding wel een deel van de stad laten zien, waarna je waarschijnlijk belandde en achtergelaten werd in een tapijtzaak van een familielid van de gids. Buiten stond de rest van het ontvangstcomité klaar voor de toeristen, bestaande uit staatverkopers, bedelaars en nog meer gidsen (sommige waren toevallig tevens taxichauffeur). Om mij heen werden toeristen gelijk ingesloten door het ontvangstcomité, maar gelukkig werd ik niet direct als toerist herkend en kon ik dus zonder problemen doorlopen.
Op naar het station, want ik had nog maar een half uur om de trein te halen naar Rabat (rijdt slechts twee keer op een dag). Een kwartier na de officiële vertrektijd had ik nog geen trein gezien en ook niemand die op de trein stond te wachten. Er was maar één spoor, dus ik kon niet op het verkeerde perron staan te wachten. Ik had dan ook het vermoeden dat er iets niet klopte. Nog maar eens nagevraagd in mijn beste Frans waar de trein stopte, waarop wederom naar het ene spoor gewezen werd. En pas toen viel mij de stationsklok op. Eerst gedacht dat ie achterliep, maar later pas bedacht dat Marokko in een andere tijdszone zit én men geen zomertijd kent. Het was dus twee uur vroeger…..
Een half uur voor vertrek weer terug op het station. Nu was het wel wat drukker. 20 Minuten later stond het helemaal zwart van de mensen. Toen de trein er aan kwam vond er een ware stormloop op de nog rijdende trein plaats, waarbij men ook probeerde door de bovenraampjes naar binnen te klimmen. De meeste Marokkanen waren gelukkig niet zo groot, dus met wat ellebogenwerk was ik vrij vlot in de al volle trein. Uiteindelijk toch nog een zitplaats weten te bemachtigen in een coupe waar wat diplomaten zaten en waar blijkbaar niemand anders bij durfde te gaan zitten. Wel zo prettig een zitplaats, want het was toch nog zeker zes uur reizen (met een gangetje van 50 km/per uur). Met mijn Franse vrienden afgesproken dat zij mij zouden oppikken van het station van Rabat, maar daarbij niet wetend dat station vijf stations had. Bij nummer drie ze gelukkig wel zien staan. Rabat, de hoofdstad, bleek een stuk relaxter te zijn voor toeristen dan Tanger.
Vanaf Rabat door met de trein naar Marrakech en daar de bus naar Essiouara gepakt. Gezien het toeristen-ontvangstcomité voor de ingang van het busstation, de busingang maar genomen. Voor het loket waar wij moesten zijn, stonden zes mensen die zich allemaal met het kopen van onze kaartjes bemoeiden. De één meldde dat alle bussen voor vandaag waren volgeboekt, maar dat hij nog wel een goed hotel voor ons wist (waarvan hij waarschijnlijk zelf eigenaar was). Een ander wilde ons er van overtuigen dat een taxi veel goedkoper was dan de bus (uiteraard was hij zelf dan de taxichauffeur) enz. Uiteindelijk dus via, via, via (de man achter het loket hebben we niet gesproken) gewoon tickets voor de bus van 18:30 gekocht en via via via deze ook gekregen. Op de tickets stond een vertrektijd van 18:00 (???). Was toch wel handig om met twee Franstaligen te reizen in zo’n land.
De grotere bagage moest op het dak van de bus, wat dan later 3 dirham bleek te kosten. Het er in Essiouara weer af halen bleek een stuk duurder te zijn (5 dirham of als je geen Frans of Marokkaans sprak: 10 dirham). Wij hadden zitplaatsen 21, 22 en 23, maar de conducteur (of wat daar voor doorging) las toch duidelijk 14, 20 en 33, wat inhield dat je voor een paar dirham zelf kon bepalen waar je ging zitten. Uiteraard deden we dat zonder extra te betalen. Voor vertrek kwamen de straatverkopers achter elkaar binnen (voor instappen, achter uitstappen en dan de volgende). Opvallend waren de kinderen die mineraal water verkochten, aangezien diezelfde kinderen een kwartier eerder de lege flessen in de bus hadden opgehaald ( ! ). Daarna kwamen de bedelaars langs (de ene nog zieliger kijkend dan de ander) volgens dezelfde procedure. Vervolgens was het tijd voor amusement: eerst iemand met een soort banjo, gevolgd door twee cabaretiers. Het geheel werd afgesloten met een “zingend” koppel, die vervolgens de reis zegenden (wat later ook wel nodig bleek te zijn).
In Essioura (ruim 30 graden) de oude stad & het fort bezocht en een paar uur op het strand gelegen. Daar lagen o.a. ook een paar volledig gesluierde vrouwen te bakken in de zon. Terug in Marrakech de Souks bezocht (100x de oosterse markt). Daar roken ze de toeristen al op afstand. Veel handelaren spraken zes talen, dus doen alsof je het niet verstaat (altijd handig) werkte hier wat minder goed. Zo als het hoort een paar souvenirs gekocht (trommels, theepot e.d.). De prijsvorming kwam als volgt tot stand: de verkoper vraagt 100 dirham voor iets, dus je zegt dat je er maar 25 dirham voor wil geven. De verkoper kijkt ontstelt en zegt dat 60 dirham toch echt het absolute minimum is. Uiteindelijk kom je een prijs van 40 dirham overeen, waar beide partijen blij mee lijken te zijn. Marrakech zelf was qua atmosfeer (o.a. souks, grote openluchtmarkt en grote stadmuren) erg de moeite waard.
Portugal / Duitsland
Marokko overleefd (niet eens een tapijt moeten kopen), afscheid genomen van mijn Franse vrienden en door naar Madrid. In een stil staatje werd ik ik daar lastiggevallen door een bedelende zwerver. Toen ik doorliep werd mijn weg versperd door een twee zwerver, die met een scherp ogend mes mij duidelijk te maken prijs te stellen op een gulle bijdrage voor hun avondeten. Ze hadden pech, want in mijn dag-portemonneetje had ik alleen maar wat muntgeld zitten (de rest zat in een bagagekluis). Ze waren er blijkbaar tevreden mee en weg waren ze.
Noodweer in Porto (‘het regent hier nooit…”) en daar ook nog erge last van mijn rug gehad (teveel souvenirs gekocht?), zodat ik mijn bagage niet meer kon tillen. Dus maar met een taxi rond. Rond kwart voor acht gebroken in Hendaye aangekomen. Vlot door de paspoortcontrole. Eerste TGV was al vol. Om tien uur per TGV-Atlantique in vijf uur naar Parijs. Gelukkig weinig toeslag (15 euro). Rond drie uur aankomst in Parijs. Ook daar zwaar bewolkt. Met de metro door naar station Est. Directe trein was mogelijk, maar vertrok pas om half negen. Wat gegeten in Parijs. Last van maag en problemen met spijsvertering. Ook hier weer couchette genomen (30 euro).
Met flinke vertraging (1,5 uur) aangekomen op Berlijn Zoo (ging i.v.m. stremming niet verder). Met S-bahn door naar Hbf gegaan en daar bagage gestald. Op Alexanderplatz in de Fernsehturm geweest. Best wel goed uitzicht, ondanks het slechte weer. Daarna over Unter de Linden langs kerk, cultuurpaleis en graf (geen soldaten meer) gelopen richting Branderburgertor. Toch wel vreemde gewaarwording dat je nu onder de poort door kan lopen. Veel verkopers van Oost-Duitse en Russische dingen. Van de muur is niets meer te zien. (zelfs de plaats waar ie liep is moeilijk te onderscheiden. Alleen taxi’s en stadsbussen mochten onder de poort doorrijden. Het westerse centrum was niet veel veranderd: even levendig als altijd, zelfs op zondag. Veel politie zichtbaar aanwezig en veel zwervers en groepen jongeren. Niet prettig om ‘s avonds doorheen te lopen.
Scandinavië
Rond negen uur naar Hbf gegaan en vanaf daar de nachttrein van elf uur naar Malmo genomen. Op de boot tussen Sassnitz en Trellenborg wat wodka belangvrij ingekocht. Daarna verder geslapen. Rond 08:10 aankomst in Malmo. Heel andere sfeer daar. Nogal rustig overal. In een paar uur alle bezienswaardigheden afgewerkt. Niet echt een omweg waard. Rest van de dag gewinkeld. ‘s Avonds zware regelval. van ellende maar in het station gebivakkeerd. 23:05 de nachttrein naar Stockholm genomen. Zeer comfortabel, goede vering en warm water in de wasruimte.
‘s ochtends precies op tijd aangekomen in Stockholm. Daarna gelijk naar een jeugdherberg gegaan tussen twee kastelen op een eiland. Ik bleek in de trein een vol fotorolletje te zijn verloren. Met routekaart rondgewandeld in oud-Stockholm. Zeer de moeite waard: ligt op eilandjes. Alles in dezelfde stijl. Groot koninklijk paleis en parlementsgebouw. Speciaal zijn de smalle steegjes met trappetjes. Stadhuis bezocht. Veel grote statige zalen, met speciale lichtval. Vanuit de toren prachtig uitzicht op de omgeving. Helaas ging de lift maar tot halverwege (?) en moest je de rest lopen. Later wat rondgewandeld in het shopping centre van de stad. Wel even schrikken als je de prijzen ziet. Vooral eten en drinken zijn flink duurder. Op het station bagage weer gestald en zowaar had men daar mijn fotorolletje gevonden.
Om 23:07 nachttrein naar Oslo genomen. Ruime zitplaatsen, maar toch niet handig om in te slapen. Rond 7:15 aankomst in Oslo. Even opgewarmd in Interrail centre in het station. Niet veel bijzonders te zien in het centrum. Doet nogal klein aan. Het verderop gelegen met Vikingschepen was wel heel interessant. Ze waren vrij goed bewaard gebleven inclusief de spullen die ze aan boord hadden. In het centrum was het koninklijk paleis en een mooi fort met goed uitzicht over Oslo. Oslo bleek iets goedkoper te zijn dan Stockholm, maar nog steeds behoorlijk prijzig. Vanuit Oslo naar Trondheim om een (Noorse) vriend op te zoeken. Een sleeper in de trein bleek hetzelfde te kosten als een couchette. Om 07:10 aangekomen in Trondheim. Erg gemoedelijke plaats. De moeite waard zijn de gekleurde houten huizen, het fort en de kathedraal (de grootste in Scandinavië).
Per trein door naar Hell. Heel klein plaatsje, evenals het station. Hell komt van Hellis, wat zoiets betekent als “grot verborgen door een overhangende klif”. Het wordt nog wel eens bezocht door Engelstalige toeristen die in Trondheim dan een “one way ticket to Hell” kopen. Omgeving van Trondheim is erg mooi.
Vanuit Trondheim via Oslo en Hamburg weer huiswaarts gegaan.